نقد و بررسی بازی ارتش‌های فرازمینی

سال ۲۰۱۵ بود که شرکت ایرانی راسپینا بازی مورد انتظار خودش را یعنی (E.T Armies) یا همان ارتش‌های فرازمینی را وارد بازار کرد.

سال ۱۳۹۱ در جشنواره بازی‌های رایانه‌ای که با نمایشگاه بازی‌های رایانه‌ای تهران مصادف شده بود، شاهد رونمایی از یک عنوان شوتر اول‌شخص بودیم که توانست نگاه بسیاری از حاضران مراسم را به خودش جلب کند. در این رونمایی شاهد گرافیک بسیار زیبا و چشم‌نواز در یک بازی ایرانی بودیم که می‌توانست با بازی‌های خارجی رقابت کند و این اولین بازی ایرانی بود که از انجین فوق‌العاده Unreal استفاده کرد بود. بعد از این مراسم شرکت راسپینا با تمام فراز و نشیب‌ها بالاخره شهریور ۹۴ بازی را عرضه کرد. با گیمین همراه باشید تا نگاهی کامل به این دستپخت شرکت راسپینا و بررسی این بازی پرحاشیه داشته باشیم.

نکات منفی بازی از داستان پیش‌ پا افتاده و گنگ آن شروع می‌شود

در همین اول کار با یکی از مهم‌‌ترین مشکلات بازی رو‌به‌رو می‌شویم؛ یعنی داستان بازی که به‌ صورت کسل‌کننده‌ای گنگ و پیش پا افتاده است. داستان بازی از جایی شروع می‌شود که زمین دچار کمبود انرژی می‌شود و مردم، زمین را ترک می‌کنند. در این میان گروهی به نام طردشدگان می‌خواهند برای تأمین انرژی خود به مردم حمله کنند، این‌گونه می‌شود که گروه پارسیس به همراه آریا و همراهانش وارد عمل برای جلوگیری از این کار می‌شوند. تمام نکات داستانی بازی در همین دو سه جمله تمام می‌شود و دیگر داستان هیچ جذابیتی برای روایت ندارد که ضربه بدی به کلیت بازی می‌زند. میان‌پرده‌ها در بازی به همراه دیالوگ‌های خسته‌کننده و غیر قابل تحمل در بازی حضور دارد که به خسته‌کننده‌تر شدن داستان بازی کمک می‌کند. به این همه نکات بد، شخصیت‌پردازی افتضاح هم اضافه کنید تا بیشتر به بد بودن داستان پی ببرید. تنوع مراحل هم چنگی به دل نمی‌زند.

گیم پلی بازی با اینکه یک سری ایراداتی دارد، به شکل امیدوارکننده‌ای قابل قبول است و حرفی برای گفتن دارد

 

اما می‌رسیم به جای خوب ماجرا یعنی گیم پلی، گیم پلی بازی را می‌توان به‌جرئت گفت یکی از بهترین گیم پلی‌ها در بازی‌های ایرانی را دارد. بازی از لحاظ گیم پلی الهاماتی از سری بازی‌های Crysis و حتی سری Modern Warfare بازی Call of Duty دارد که به‌ خوبی از آن استفاده کرده است. این استفاده به‌جا باعث شده است تا لحظات سرگرم‌کننده‌ای را به ارمغان آورد. گیم پلی بازی بسیار روان و لذت‌بخش است که تمام استانداردهای یک بازی شوتر اول‌شخص را با یک سیستم شوتینگ خوب لذت‌بخش‌تر می‌کند. سیستم تیراندازی بازی کاملاً انتظار شما را از یک بازی ویدیویی به ‌جا می‌آورد و تنوع سلاح‌ها با توجه به زمان کم گیم‌ پلی کاملاً به اندازه است و طراحی قابل قبولی دارد. سلاح‌ها طوری طراحی شده است که کاملاً می‌توان وزن اسلحه‌ را حس کرد و مثل بقیه شوترهای ایرانی که به طور مثال شدت ضربه رایفل و پیستول به یک اندازه باشد نیست و هر اسلحه، شدت ضربه خاص خودش را دارد که می‌تواند به لذت‌بخش شدن گیم پلی بازی کمک کند.

هوش مصنوعی بازی یکی از بدترین هوش مصنوعی‌هایی است که من در یک بازی ویدیویی دیدم

 

اما می‌رسیم به رو اعصاب‌ترین قسمت بازی که اشک من یکی را درآورد. هوش مصنوعی! به‌جرئت می‌توانم بگویم که یکی از بدترین هوش مصنوعی‌هایی که من در یک بازی ویدیویی، چه ایرانی و چه خارجی تجربه کرده‌ام متعلق به همین بازی ارتش‌های فرازمینی است. اول می‌رویم سراغ هوش مصنوعی دشمنان که اذیت کننده‌ترینشان هم هست. هوش مصنوعی بازی این گونه است که تنها دو الی سه نفر از دشمنان حاضر در صحنه کاور می‌گیرند و بقیه‌شان به صورت احمقانه‌ای بدون ترس به شما حمله می‌کنند که به‌ شدت تو ذوق مخاطب می‌زند و ضربه شدیدی به تجربه کلی مخاطب می‌زند. هوش مصنوعی همراهان حاضر در بازی هم چنگی به دل نمی‌زند، در حقیقت همراهان شما نه دیده می‌شوند و نه کمک زیادی به شما می‌کنند و در کل، یاران شما در بازی به یک چیز ظاهری تبدیل شده است. در مجموع هوش مصنوعی، یک سری از قسمت‌های بازی را برای شما آسان می‌کند و در بعضی از قسمت‌ها هم بازی را سخت می‌کند. به‌طور مثال در بیشتر وقت‌ها دشمنان یک حرکت از پیش طراحی شده را دارند که شما اگر یک نشانه‌گیری خوبی داشته باشید، به راحتی می‌توانید دشمنان را از بین ببرید ولی در بعضی از موارد به ‌خصوص در اوایل بازی، اتفاق می‌افتد که دشمنان از سه جهت به شما حمله می‌کنند و به لطف هوش مصنوعی بد دشمنان، دشمن بدون کاور گیری به دل شما می‌زند و از آن طرف یاران شما هم هیچ کمکی نمی‌کنند و این ماجرا واقعاً بازی رو سخت می‌کند. آن هم نه سختی لذت‌بخش، سختی‌ای که به علت هوش مصنوعی بد اتفاق می‌افتد. در یک کلام هوش مصنوعی بازی فاجعه است.

ما به علت در دسترس نبودن بخش آنلاین بازی در سرویس هیولا نتوانستیم به قسمت آنلاین نگاهی داشته باشیم.

گرافیک بصری بازی شما را به شک می‌اندازد که آیا با یک بازی ایرانی طرف هستیم؟

 

گرافیک بصری بازی دقیقاً همان چیزی است که شرکت راسپینا قولش را داده بود. گرافیک بازی یکی از چشم‌نوازترین گرافیک‌های بازی‌های ایرانی است که شما را به ادامه دادن بازی ترغیب می‌کند. رنگ‌ها در بازی بسیار تنوع دارند و همین‌طور افکت‌هایی مثل انفجار و باران و… کاملاً رضایت گیمر را به دست می‌آورد. نورپردازی و انعکاس نور به شکل امیدوارکننده‌ای زیبا و چشم‌نواز است و در یک کلام گرافیک هنری بازی شما را به وجد می‌آورد.

گرافیک فنی بازی را نه می‌توان بدون نقص اعلام کرد نه می‌توان گفت که با گرافیک فنی فاجعه‌ای طرف هستیم. در بازی ما شاهد باگ عجیب و افت فریم محسوسی نبودیم و با اینکه تکسچرها کیفیت زیاد خوبی نداشتند اما نمی‌توان ایراد زیادی گرفت؛ اما ماجرا جایی بد می‌شود که پای فیزیک درمیان می‌آید، ما در طول بازی شاهد فیزیک بد پرش که تقریباً یک کار بدون مصرف است بودیم، به‌طوری که شما نمی‌توانید روی یک تپه یا هرجایی دیگر به علت فیزیک بد بپرید و حتی در بعضی از مواقع ما از یارانمان رد می‌شدیم و این یک مقدار اذیت کننده است.

صداگذاری شخصیت‌ها به شدت کسل‌کننده است

 

با اینکه صداگذاری محیط و سلاح‌ها کیفیت قابل قبولی دارند و شما در بازی شاهد صداگذاری متفاوت در هر محیط هستید ولی صداگذاری شخصیت‌های بازی با اینکه از دوبلورهای معروفی استفاده کرده‌اند ولی به شدت خسته‌کننده و آزاردهنده است. به این مجموعه بد، دیالوگ‌های افتضاح هم اضافه کنید تا بیشتر خسته شوید.