نقد و بررسی بازی گرشاسپ: گرز ثریت

گرشاسپ: گرز ثریت جز معدود بازی‌های ایرانی است که تا وقتی نام آن به گوش می‌خورد بیشتر بازیبازها حتی اگر آن را بازی نکرده باشند، آن را می‌شناسند. می‌توان گفت گرشاسپ: گرز ثریت اولین بازی کامل و تحسین‌آمیز ایرانی بود که توانست موج جدیدی در بازیسازی ایران به وجود آورد و آن را چندین گام به جلو هدایت کند البته منظورمان این نیست که با یک بازی بی‌نقص طرف هستیم و گرشاسپ هم مشکلاتی نیز دارد.

داستانی زیبا اما روایتی نه‌چندان جالب

داستانی حماسی از اسطوره‌های کهن ایرانی؛ هیتاسپ زرین تاج که یک فرمانروای بی‌رحم و قدرتمند محسوب می‌شود به دهکده‌ی سیاوشگرد که محل فرمانروایی اورواخشیه، برادر گرشاسپ است هجوم می‌آورد و در نبردی او را به قتل می‌رساند و همچنین گرز ثریت که متعلق به خاندان گرشاسپ است را از آن خود می‌کند؛ حال گرشاسپ برای انتقام خون برادر خود و بازپس‌گیری گرز ثریت راهی جنگ با هیتاسپ می‌شود اما قبل از آن باید از دست شیاطین و هیولاهای زیردست او خلاص شود.

شاید با انجام خود بازی به‌خوبی از این داستان مطلع نشوید و این روایت نسبتاً بد بازی را می‌رساند که کل روایت بر دوش راوی خوش‌صدا بازی یعنی محمدرضا علیمردانی است، البته می‌توان گفت دوای حل این مشکل، میان‌پرده‌ها هستند که یکی از نقاط قوت بازی محسوب می‌شوند اما بااینکه بسیار دلچسب و ماهرانه ساخته‌شده‌اند ولی نمی‌توانند بازی را به‌خوبی روایت کنند.

گیم پلی قابل‌قبول و همین‌طور جذاب

گیم پلی یکی از نقاط قوت این بازی است و در حالت معمولی حدود ۵ تا ۶ ساعت می‌تواند شما را درگیر خود کند اما نباید از این غافل شد که گرشاسپ بی‌شباهت با عناوین هم سبک خود نیست و شباهت‌هایی در رابط کاربری بازی و روند مراحل و همچنین سیستم آپگرید اسلحه با سایر هم سبک‌های خود دارد؛ همان‌طور که گفتیم بازی گیم پلی خوبی دارد و مبارزات جذاب و رضایت‌بخش هستند و با چند موسیقی زیبا و حماسی که به‌خوبی به بازی نشسته است، همراه است ولی ممکن است موسیقی در روند بازی کمی برایتان تکراری شود؛ پلتفرمینگ بازی ساده طراحی شده است و می‌توانست بهتر هم باشد، البته خلاقیت جالبی که فن افزار در مراحل بازی انجام داده، که برای پایین آمدن از تنه‌ی درختان یا دیوارهای بلند باید از موانع مختلفی عبور کرد تا به انتهای آن رسید، قابل توجه است و همچنین در بازی اندک معماهایی نیز وجود دارد که جالب هستند اما نمی‌توان گفت که چالش‌ برانگیز هستند.

کنترل بازی شامل ضربه‌ی سریع، ضربه‌ی سنگین، دفاع، پرش و غلتیدن به همراه کلید تعامل و تعویض اسلحه می‌باشد و سازندگان به‌خوبی توانسته‌اند آن‌ها را کاربردی طراحی کنند، به‌طوری‌که برای دشمنان سرسخت و همچنین باس فایت‌ها باید از همه کلیدها استفاده کنید، حال که نام باس فایت آمد خوب است که بگوییم باس فایت‌های بازی از چیزی که هستند، می‌توانستند خیلی بهتر باشند، این حرف را به این دلیل می‌زنیم که به‌جز غول مرحله آخر بازی یعنی هیتاسپ که از همه نظر از جمله روند مبارزه، خوب طراحی ‌شده است بقیه خیلی چالش ‌برانگیز نیستند و حتی فن افزار می‌توانست شخصیت‌پردازی بیشتری بین آن‌ها انجام دهد، چیزی که فقط در مبارزات گرشاسپ با هیتاسپ دیدیم.

دوربین بازی همانند اغلب عناوین این سبک به‌صورت دستی نیست و توسط خودِ بازی انجام می‌شود که در بعضی مواقع دچار اختلال می‌شود اما اکثراً در جای مطلوبی قرار دارد؛ شما علاوه بر نوار سلامتی، دارای یک نوار خشم هستید که با ضربه زدن به دشمنان پُر می‌شود و با استفاده از آن می‌توان ضربات ترکیبی که قدرت بالایی دارند و همین‌طور هیجان‌انگیز هستند را بر سر دشمنان خود فرود آورید.

لازم به ذکر است که انیمیشن‌های QTE (صحنه‌هایی که با کلیک کردن سریع باید دشمنان را نابود کنید) به‌صورت دستی ساخته‌شده‌اند و این کارِ سازندگان را برای ساخت حرکات طبیعی سخت می‌کند اما فن افزار از این مقوله، موفق بیرون آمده است.

گرافیک جای پیشرفت دارد…….

وقتی که می‌گوییم گرافیک جای پیشرفت دارد منظور این نیست که گرافیک بازی بد کار شده است بلکه جلوه‌های بصری بازی و دورنماهای محیط و به‌ویژه مجسمه‌ها چشم‌نواز هستند اما طراحی شخصیت‌ها و محیط می‌توانست بهتر هم باشد ولی نباید غافل شد که بازی برای سال ۸۹ است، نکته‌ی قابل‌توجه دیگر، دشمنان شما هستند که انواع گوناگونی دارند و همین سبب شده است که بازی برایتان تکراری نشود. مشکل اصلی بازی این است که سعی کرده است همانند هم‌ سبک‌های خود باشد و این موضوع باعث شده است که مخاطب نوآوری بسیار کمی را در بازی تجربه کند.