در چند سال اخیر، افراد زیادی در کشورهای مختلف، درباره خشونت در بازی‌های ویدیویی صحبت کرده‌اند و در همین راستا، چندین تحقیق و پژوهش علمی در باب این موضوع، انجام شده و اثبات کرده است که محتوای بازی‌های ویدیویی باعث خشونت رفتاری نمی‌شوند.
خشونت رفتاری، زمانی رخ می‌دهد که یک فرد به دلایلی مانند نرسیدن به خروجی مدنظر و عصبانیت ناشی از اختلاف بین فرآیندهای انجام‌شده و نتیجه آن، از خود بروز می‌دهد.
برای مثال، یک دانش‌آموز پس از تلاش برای حل یک مسئله، به جواب صحیح آن نمی‌رسد و این اتفاق باعث ایجاد عصبانیت و خشونت‌های رفتاری مانند پرتاب کردن کتاب، شکستن خودکار و… می‌شود. یا فوتبالیستی که در اثر خراب کردن یک موقعیت گل، توپ را با عصبانیت به سمت تماشاگران شوت می‌کند. این موضوع در زمینه‌های دیگر نیز صدق می‌کند.
در بازی‌های ویدیویی، این مکانیزم‌ها و سازوکارها هستند که می‌توانند یک فرد را دچار خشونت رفتاری کند. نمونه این اتفاق را می‌توانیم در بازی‌های پلتفرمر سخت و بدون خشونت، شاهد باشیم که فرد پس از چندین بار برخورد با موانع و ناتوانی در رد کردن مرحله به دلیل آشنا نبودن با مکانیزم‌های آن بازی، ممکن است خشونت‌های رفتاری مانند پرتاب کردن موبایل یا ضربه به صفحه نمایشگر را از خود بروز دهد.
در واقع این نوع خشونت رفتاری، موقعی پیش می‌آید که فرد پس از چندین بار تلاش ناموفق، دچار عصبانیت و خشم می‌شود و این موضوع در هر رسانه‌ای و به‌طور کل در هر نقطه‌ای از زندگی ممکن است اتفاق بیفتد و صرفاً ربطی به بازی‌های ویدیویی ندارد.
هر انسانی در زندگی، به بن‌بست برمی‌خورد و افراد با توجه به روحیات مختلف خود، واکنش‌های متفاوتی نسبت به این بن‌بست‌ها نشان می‌دهند که البته این واکنش‌ها، غیر طبیعی نیستند و باید کنترل شوند. از طرفی این نوع از خشونت رفتاری، در همین ابعاد کوچک، خاتمه می‌یابد و به اینکه یک فرد بخواهد این خشم را با خود به خیابان‌ها بیاورد، نمی‌رسد.
اما بحث اصلی که بارها مطرح شده، این است که آیا بازی‌های خشونت‌آمیز، باعث خشونت‌های رفتاری از فرد می‌شود؟
بازی‌های دارای محتوای خشونت‌آمیز، ممکن است باعث ایجاد خشونت فکری شود، اما به خشونت رفتاری، ختم نمی‌شود؛ یعنی این احتمال وجود دارد که رفتارهای خشونت‌آمیز یک بازی در خیال و افکار یک فرد، شبیه‌سازی شود، اما به دلیل اینکه خشونت‌های فکری ایجادشده در آن بازی ویدیویی، تخلیه می‌شود، در نهایت باعث بروز خشونت رفتاری در زندگی واقعی نمی‌شود.
رعایت کردن رده‌بندی سنی بازی‌ها نیز در این موضوع، تأثیرگذار و مهم است. نظام ارزیابی و رده‌بندی سنی بازی‌های رایانه‌ای (اسرا) پس از تأسیس بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای در ایران، تشکیل شد و گیمرها و خانواده‌ها باید به رده‌بندی سنی بازی‌ها توجه داشته باشند؛ چرا که رعایت کردن هرچه بهتر رده‌بندی سنی بازی‌های ویدیویی، حتی از ایجاد خشونت‌های فکری نیز جلوگیری می‌کند.
چند روز گذشته در صداوسیما، مطرح شد که ۶ گیمر ۱۵ تا ۱۶ ساله در حین انجام کارهای بسیار خشن در مشهد دستگیر شده‌اند و اقرار داشته‌اند که در صدد اجرای رفتارهای خشونت‌آمیز بازی‌های ویدیویی در عالم حقیقی بوده‌اند. همچنین مطرح شد که مثلاً بازی‌ای را انجام می‌دهد که اگر جایی اشتباه کند و امتیازهایش را از دست بدهد، باید یک بچه را بکشد تا امتیازها برگردد.
دو نکته مهم در باب این موضوع وجود دارد: یک اینکه بازی‌ای وجود ندارد که باید بچه‌ای را بکشید تا امتیازهای از دست رفته شما به علت شکست خوردن، برگردانده شود. در نتیجه، احتمالاً یکسری از اطلاعات تهیه‌شده، به اشتباه گزارش داده شده‌اند یا در انتقال این گزارش‌ها، خطایی صورت گرفته است.
نکته بعدی این است که یک نوجوان ۱۵ تا ۱۶ ساله، نباید بازی‌های خشونت‌آمیزی که دارای رده‌بندی سنی بالای ۱۸ سال است و مناسب سن آن‌ها نیست را بازی کند. این موضوع نیز در دیگر رسانه‌ها، صدق می‌کند و صرفاً به بازی‌های ویدیویی مربوط نمی‌شود. خانواده‌ها نیز باید بر بازی‌هایی که فرزندانشان تجربه می‌کنند، نظارت داشته باشند و از رده‌بندی سنی بازی (اسرا) استفاده کنند.
در مجموع، همانطور که گفته شد، محتوای بازی‌های ویدیویی باعث خشونت رفتاری نمی‌شوند و حتی محتوای خیلی از بازی‌های ویدیویی، می‌تواند یک فرد عصبانی و ناراحت را آرام کند.
